ஸபியா வெறித்துப் போய் மேலே சுழலும் காற்றாடியை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். சுழலும் காற்றாடியைப் போலவே நேற்று நடந்த சம்பவத்தின் நினைவுகளும் அவளின் எண்ண ஓட்டத்தில் சுழலத் தொடங்கியது.
அன்றும் கணவன் வழமை போலவே அலுவலகம் முடிந்து வரும் போது தன் பேரக் குழந்தைகளுக்காகக் கொண்டு வந்த இனிப்புப் பண்டங்களை
“இந்தாங்க ஸபியா இதை குழந்தைகளுக்குப் பகிர்ந்து கொடுங்கள்”
“ஆ….சரிங்க”
“ஆயிஷா எங்கே”
“அவ ஏதோ வேலையாக இருக்கா”
“எனக்கு ஸ்ட்ரோங் டீ ஒன்று போட்டு வையுங்க” எனக் கூறிக் கொண்டே ஸாதிக் குளியலறைப் பக்கம் சென்று விட்டார்.
ஸாதிக் ஒவ்வொரு நாளும் தனது அலுவலகத்தில் நடந்தவைகள் அனைத்தையும் தனது மனைவியுடன் அளவளாவுவது வழமை. கணவர் அலுவலகத்தில் இருந்து வரும்வரை ஸபியா மாலை நேரத் தேநீரை அருந்தவும் மாட்டாள்.
அலுவலகத்தில் அன்று நடந்தவைகளை மனைவி ஸபியாவிடம் ஒப்பேற்றாவிட்டால் ஸாதிக்கிற்கு இரவு நித்திரையே செல்லாது. ஸபியாவும் அப்படித்தான் ஒவ்வொரு நாளும் வீட்டில் நடந்தவைகள் அனைத்தையும் தன் கணவனிடம் அடுக்கடுக்காகச் சொல்வாள். அது மட்டுமன்றி சிறிய பேரன் ஆசிக் அன்று செய்த சுட்டிச் செயல்களை வீடியோ பண்ணிக் கணவனின் கையில் கொடுத்து விடுவாள்.
நேற்றும் அப்படித்தான். வழமை போன்று ஸபியாவும் ஸாதிக்கும் பேரன் ஆசிக்குடன் கொஞ்சிக் குழாவிக் கொண்டே தேநீர் அருந்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.
அப்போது “அஸ்ஸலாமு அலைக்கும் ” எனக் கூறிக் கொண்டு வருகை தந்தார் ஸாதிக்கின் தம்பி ஸாலி
“என்ன நாநா ஒரே சிரிப்பொலியும் சந்தோஷமுமாய்”..
வாங்க….. வாங்க……..
ஸபியா மரியாதையுடன் எழுந்து அழைத்தாள்.
“மைனி, பிள்ளைகள் வரவில்லையா” என ஸபியா மேலும் வினவினாள்.
“எங்க….. அவர்கள் வருவார்களா.. அவர்கள் நினைத்தால் தான் என்னுடன் வருவார்கள்” என்றார் சோகத்துடன் ஸாலி.
” ம்…ம்… அவர்களுக்கு வேறு முக்கிய வேலைகள் இருந்திருக்கும்…”
“அவர்களுக்குத் தேவையான இடங்களுக்கு அவர்களாகவே போய்க் கொள்வார்கள்…தானே”
“ஆ….ஆ…சரி தம்பிக்கு குடிக்கக் கூலாக கொண்டு வாங்க” ஸாதிக் ஸபியாவைப் பார்த்துச் சிரித்தவராகச் சொன்னார்.
ஸாலியோ கதையை விடவில்லை,
“நான் கூப்பிட்டால் அவர்கள் ஒருநாளும் என்னுடன் வர மாட்டார்கள் மைனி”
“அது போகப் போகச் சரியாகிடும்” அவள் சொன்னாள்.
“என்ன செய்ய எனது வாழ்க்கை மட்டும் இப்படியாகி விட்டது.”
“வாழ்க்கை என்றால் அப்படித்தான். மேடு பள்ளங்கள் இருக்கத்தான் செய்யும்”
“ஏதோ நானும் பிள்ளைகளுக்காக என்று விட்டுக் கொடுத்துப் போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்..”
“கணவன் மனைவிக்குள் கருத்து முரண்கள் வருவது சகஜம்தானே. அவற்றையெல்லாம் பெரிதாய் எடுக்கக் கூடாது” அவள் சமாளித்தாள்.
“எப்படி அங்கள்….நீங்கள் சுகமா…..வீட்டில் எல்லோரும் சுகமாய் இருக்கிறார்களா” என்று கேட்டபடி மகள் ஆயிஷா அங்கு வந்தாள்.
“ஓஹ்….நல்லம் மகள்”
சிற்றுண்டிகளையும் தேநீரையும் தன் அங்கள் ஸாலியின் முன் வைத்து
“எடுத்து சாப்பிடுங்கள் அங்கள்” என்று உபசரித்தாள்.
இவர்கள் குடும்பச் செய்திகள், ஊர்ப் புதினங்கள் எனத் தொடர நேரம் சென்றதே விளங்கவில்லை.
“இஷா தொழுது விட்டு வருகிறேன்” என்றபடி ஸபியா எழுந்தாள்.
கணவனின் ஓரக்கண் பார்வை “கொஞ்சம் இரியுங்களேன்” என்பது போல் இருக்கவே ஸபியாவும் அப்படியே அமர்ந்து விட்டாள்.
கதை பலதும் பத்தும் என்று எல்லையின்றித் தொடர்ந்தது. நாட்டின் அரசியல் நிலைமை, பொருளாதாரம், கல்வி என பேச்சு நீண்டு கொண்டே போய், கடைசியில் அவர்களது தனிப்பட்ட குடும்ப விஷயங்களின் பக்கம் திரும்பியது.
ஸாலி, தன் சகோதரனின் தனிப்பட்ட விஷயங்களிலும் மூக்கை நுழைத்து விட்டார். ஸாதிக்கும் ஸபியாவும் தங்களுக்குள்ளே ஏற்பட்ட சில கசப்பான சம்பவங்களை இன்னும் மெல்லவும் முடியாமல் துப்பவும் முடியாமல் மறக்கவும் முடியாமல் கடந்து போய்க் கொண்டிருக்கின்றார்கள். அதனைக் கூடச்சுட்டிக் காட்டி, ஸாலி தூண்டிவிட, கதை திசைமாறி விட்டது.
கணவன் மனைவிக்குள்ளே வாக்குவாதம் சூடு பிடித்து விட, “எரிகிற நெருப்பில் எண்ணெய் ஊற்றுவது போல்” ஸாலியும் உசுப்பேத்தி விட்டு, சாவகாசமாக வேடிக்கை பார்க்கத் தொடங்கி விட்டார்.
இது ஸபியாவுக்கு மேலும் ஆத்திரத்தை ஏற்படுத்த “பொறுமைக்கும் எல்லை உண்டு” என்பது போல் அவள் இன்னும் கடுப்பானாள்.
ஒரு நாளும் இல்லாத மாதிரி ஸபியாவும் கடந்த கால கசப்பான அனுபவங்களை சுட்டிக் காட்டி நீங்கள்தான், உங்களால்தான் எல்லாம் ஆனது என்றும் அப்படி எல்லாம் நடக்கக் காரணமாக நீங்கள்தான் இருந்தீர்கள் எனவும் கணவனுக்கு விரல் நீட்டி, குற்றவாளிக் கூண்டில் நிறுத்தினாள்.
அத்துடன் கணவனின் கடந்த கால சில பிற்போக்குத்தனமான செயல்களையும் தன்னம்பிக்கையற்ற போக்கையும் சுட்டிக் காட்டி வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட சில பின்னடைவுகளுக்குக் காரணம் அவன்தான் எனவும் கணவனுடன் வாக்கு வாதப் பட்டாள்.
“உண்மையைச் சொன்னால் உடம்பெல்லாம் வலிக்கும்” என்பது போல் கணவனும் எல்லையை மீறி விட்டார். கணவன் ஸாதிக்கும் ஏடா கூடமாகப் பேசி விட்டான்.
ஸாதிக்கும் ஒருபோதும் பேசாத வார்த்தைகளையும் நா தழு தழுக்கப் பேச அப்போது உள்ளே கணனியில் அலுவலக வேலையில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்த மருமகன் றிபாயும் கூட “என்ன சத்தம் …” எனக் கேட்டுக் கொண்டே வெளியே வந்தார்.
அடுப்பங்கரையில் எல்லாவற்றையும் கேட்டுக் கொண்டு இரவு சாப்பாட்டு வேலையில், தனது அங்கிளுக்காக “ஸ்பெஷல்” மெனுவில் மும்முரமாக மூழ்கியிருந்த மகள் ஆயிஷாவும் அவ்விடத்திற்கு வந்து விட்டாள்.
ஸபியாவுக்கோ மகளையும் மருமகனையும் கண்டவுடன் வெட்கத்துடன் சேர்ந்த கண்ணீரை அடக்க முடியாமல் போய் விட்டது. எந்த வார்த்தையைக் கேட்டால் அல்லாஹ்வின் அர்ஷ் கூட கலங்கி நிற்கும் என்று றஸுல் (ஸல்) அவர்கள் கூறியுள்ளார்களோ அந்த வார்த்தை தன் கணவனின் வாயிலிருந்து வந்தவுடன் அவள் கதிகலங்கிப் போய் விட்டாள்.
கொஞ்சம் கூட ஸபியா இவ்வார்த்தையை தன் கணவனின் நாவிலிருந்து வரும் என எதிர்பார்க்கவே இல்லை. அவள் மட்டுமன்றி மகள் ஆயிஷாவும் கூட விக்கித்துப் போய் விட்டாள்.
விம்மலுடன் தனது தாயை இறுகக் கட்டி அணைத்துக் கொண்ட ஆயிஷா
“டெடா……..நீங்களா…….மமாவுக்கு இப்படி….” என்று கேட்டாள்.
ஆயிஷா தனது தந்தையின் உறவுகளை மிகவும் நேசிப்பவள். அதிலும் தனது தந்தையின் உடன் பிறப்பான ஸாலி அங்கிளுடன் மிகவும் அன்பாகவும் பாசமாவும் நடப்பவள். இருந்தும் இன்று இந்த ஸாலி அங்களால் தானே எனது பெற்றோருக்குள் இத்தனை வாக்கு வாதங்களும் மனக்கசப்புகளும் ஏற்பட்டன என்ற வெறுப்பே அவளுக்குள் ஏற்பட்டது.
“இது நாள் வரையில் நாம் இப்படி ஒருவருக்கொருவர் வரம்பு மீறி நடந்து கொண்டதில்லையே” கணவர் தன்னையறியாமலேயே பிதற்றினார்.
கணவர் கடைசியாகச் சொன்ன இந்த வார்த்தை காதில் ரீங்காரமிட அவளுக்குள் எழுந்த ஆயிரம் கேள்விகள் அடங்கிப் போய் “அல்லாஹ்” என்றபடி கைகளை மேலுயர்த்தினாள்.
மின்சாரத் தடையால் ஏற்பட்ட மின்விசிறியின் துண்டிப்புடன் சேர்ந்து பேரன் ஆசிக்கின் சிணுங்கலும் மீண்டும் அவளை சுயநினைவுக்குக் கொண்டு வந்தது.
“ஸபியா….ஸபியா…. ”
ஒன்றுமே நடவாதது போல் வழமையான தொனியில் ஸாதிக்கின் அழைப்பைக் கேட்டவள், மனப்பாரம் குறைந்த உணர்வுடன் பெருமூச்சு விட்டபடியே பேரனையும் அள்ளி அணைத்துக் கொண்டு ஸாதிக்கின் அழைப்பு வந்த திசையை நோக்கி வழமையான புன்முறுவலுடன் நகர்ந்தாள்.
