பெருந்தோட்டத் தொழிலாளர்களுக்கு தனிவீடா, மாடிவீட்டுத் திட்டமா?

பெருந்தோட்டத் தொழிலாளர்களுக்கு வீடமைப்புத் திட்டங்களை முன்னெடுப்பதில் தற்பொழுது சிலர் தனிவீடே முக்கியமானது என்று வலியுறுத்தி வருகின்றனர். இது வரவேற்கத்தக்கது. இருப்பினும் பூகோள ரீதியிலான விடயங்களை கவனத்தில் கொள்ளும் போது சில பிரதேசங்களில் தனிவீடு எந்தளவுக்கு பொருத்தமானது என்பது கேள்விக்குறியாகும்.

பெருந்தோட்ட மக்கள் விசேடமாக மத்திய மாகாணத்தில் நுவரெலியா, தலவாக்கலை, ஹட்டன், மஸ்கெலியா உள்ளிட்ட பிரதேசங்களில் பெரும் எண்ணிக்கையில் வாழுகின்றனர். இதேபோன்று கண்டி மாத்தளை, இரத்தினபுரி, கேகாலை மாவட்டங்களிலும் வாழுகின்றனர்.

இதற்கு அடுத்தாற்போன்று தெற்கில் காலி, மாத்தறை, களுத்துறை, மதுகம போன்ற பிரதேசங்களிலுள்ள இறப்பர், தேயிலை தோட்டங்களில் வாழுகின்றனர். இது தவிர தோட்டங்களில் இருந்து இடம்பெயர்ந்த பலர் கொழும்பு உள்ளிட்ட நகரங்களில் தொழில் செய்கின்றனர். கோயில்கள், பாடசாலைகள் மற்றும் மூதாதையர்களின் நினைவிடங்களான மயானங்களும், கல்லறைகளும் அவர்களின் வாழிடங்களில் உள்ள தனித்துமான அடையாளங்களாகும். தமது சாதி, இனம், உறவுகள் என்று இணைக்கப்பட்டுள்ள மக்களை கலைப்பது இலகுவான காரியமாக இருக்கமாட்டாது. இவையாவற்றையும் உதறித்தள்ளிவிட்டு அவர்களை வெளியேற்றி அடுக்குமாடி வீடுகளில் குடியமர்த்த முயல்வது சிறந்த தீர்வாக அமையாது என்றும் சிலர் விவாதிக்கின்றனர்.

இவர்கள் அனைவருக்கும் தேசிய ரீதியிலான வீடமைப்புத் திட்டத்தின் கீழ் வீடுகள் வழங்கப்படுவது முக்கியமாகும். கடந்த சில தசாப்தங்களாக இந்தப் பிரச்சினைகளுக்கு தீர்வுகாண்பதில் தொழிற்சங்கங்களைச் சார்ந்த அரசியல் கட்சிகள் ஈடுபட்டு வருகின்றன.

இந்திய அரசாங்கம் பெருந்தோட்டத்தொழிலாளர்களுக்காக மேற்கொள்ளப்படும் வீடமைப்புத் திட்டங்களுக்கு நிதியுதவி வழங்குவதுடன் வீடமைப்புத் திட்டங்களையும் மேற்கொண்டு வருகின்றது. இது வரவேற்கத்தக்கது.

இதேவேளை தோட்ட மக்களுக்கான வீட்டுவசதித் திட்டத்தின் கீழ் இந்த ஆண்டு 4,350 வீடுகள் கட்டப்படும் என்று பெருந்தோட்ட மற்றும் சமூக உட்கட்டமைப்பு அமைச்சர் சமந்த வித்யாரத்ன தெரிவித்துள்ளார்.

பெருந்தோட்ட மக்களின் அடிப்படை வசதிகளை மேம்படுத்தி அவர்களை வறுமையிலிருந்து விடுவிப்பதே அரசாங்கத்தின் நோக்கம் என்று தெரிவித் அவர், முன்னர் தோட்ட மக்களுக்கு அரசியல் ரீதியில் வீடுகள் வழங்கப்பட்டதாகவும் குறிப்பிட்டுள்ளார். குடிசன தொகை மதிப்பீட்டு கணக்கெடுப்பின்படி, நாட்டில் தேசிய வீட்டு உரிமையாளர் விகிதம் 83.75 வீதமாக உள்ளது. அதே நேரத்தில் தோட்டங்களில் இது 5.6 வீதமாக இருப்பதாகவும் பெருந்தோட்ட மற்றும் சமூக உட்கட்டமைப்பு அமைச்சர் சமந்த வித்யாரத்ன மேலும் தெரிவித்தார். இதன் மூலம் சமகால அரசாங்கம் இந்த விடயத்தில் ஆழமாக கவனம் செலுத்தியுள்ளமை வரவேற்கத்தக்கது.

வடக்கிலும் இந்திய நிதியுதவியின் கீழ் வீடுகள் நிர்மாணிக்கப்படுகின்றன. ஆனால் கிழக்கு மாகாணத்தில் இருபது வருடங்களுக்கு முன்னர் ஏற்பட்ட சுனாமி கடற்பேரலையினால் வீடுகளை இழந்தவர்கள் இன்னும் வீடுகளுக்காக காத்திருக்கின்றனர். இவர்களுக்கும் இந்திய நிதியுதவியின் கீழானா வீடுகள் குறித்து கவனம் செலுத்தப்படுவது முக்கியமானதென சிலர் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர்.

பெருந்தோட்டத்துறை தொழிலாளர்களைப் பொறுத்தவரையில், மாடிவீட்டுத் திட்டம் சிறந்ததா அல்லது தனிவீட்டுத் திட்டம் சிறந்ததா என்று விவாதிக்கப்படுவது சிறப்பானதாக இருந்த போதிலும், யதார்த்தபூர்வமான பூகோள விடயங்களின் அடிப்படையில் இந்த பிரச்சினையை நாம் கையாளுவது முக்கியமாகும்.

பெருந்தோட்ட மற்றும் சமூக உட்கட்டமைப்பு வசதிகள் பிரதி அமைச்சர் சுந்தரலிங்கம் பிரதீப் தொழிலாளர் வீட்டுப்பிரச்சினைக்கு தீர்வை காணும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டு வருகின்றார். அமைச்சரின் கூற்றுக்கு அமைவாக 70 வீதமான தோட்டத் தொழிலாளர்கள் இன்னும் லயன் குடியிருப்புக்களிலேயே வாழ்வதாக சமீபத்தில் குறிப்பிட்டிருந்தார்.

லயன் குடியிருப்பு என்பது இந்தியாவிலிருந்து பெருந்தோட்ட மக்கள் இலங்கைக்கு வருகை தந்தபோது, அவர்களுக்காக தோட்டப் பகுதிகளில் வெள்ளையர்களால் அமைக்கப்பட்ட வீடுகளாகும். தொழிலாளர்கள் இப்போது வசிக்கும் லயன் குடியிருப்புகளின் சராசரி விஸ்தீரணம் 10 ஹெக்டேயர்கள் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இந்தக் குடியிருப்புக்கள் இன்னும் புனரமைக்கப்படாமல் அதேபோன்றே பல இடங்களில் காட்சியளிக்கின்றன.

சப்பிரகமுவ மாகாணத்தில் கேகாலை மாவட்டத்தைப் போன்றே மேலும் சில பகுதிகளில் உள்ள தோட்டங்களில் போதிய சுகாதார வசதியின்றியிருக்கும் மிகவும் மோசமான இவ்வாறான லயன் குடியிருப்புகளை இன்றும் காணமுடியும்.

தலவாக்கலை, ஹங்வெல்லை, கேகாலை போன்ற பகுதிகளில் தோட்டங்களை அண்மித்தவகையில் உள்ள லயன் குடியிருப்புக்கள் தொழிலாளர்களால் புனரமைக்கப்பட்டுள்ளன. இது அவர்களது சொந்த முயற்சியில் மேற்கொள்ளப்பட்ட நடவடிக்கையாகும். இங்கு விசேடமாக குறிப்பிடப்படவேண்டிய விடயம் என்னவெனில், இந்தப் பகுதியில் தற்போது காணிக்கான பெறுமதி பெருமளவில் அதிகரித்துள்ளது.

தலவாக்கலை பகுதியில் இவ்வாறு அமைந்துள்ள வீடுகளை சுற்றியுள்ள காணி ஒரு பேர்ச் 10 – 20 இலட்சம் வரையில் விலைபோவதாக சிலர் குறிப்பிடுகின்றனர்.

இங்குள்ள தொழிலாளர்களை தோட்டங்களில் வேறு இடங்களில் குடியமர்த்துவதில் தோட்ட நிர்வாகங்கள் ஆர்வமாக இருக்கின்றன. இதற்குக் காரணம் இவ்வாறான காணிகளை தாம் விரும்பியவாறு தமது சொந்தத் தேவைகளுக்கு அல்லது நண்பர்களுக்கு விலை பேசுவதே இவர்களின் முக்கிய நோக்கமாகும்.

வேறு இடங்களில் இந்த மக்கள் குடியமர்த்தப்பட்டால் பல ஆண்டு காலமாக அனுபவித்துவந்த இந்தக் காணிகளை இவர்கள் இழப்பது மாத்திரமன்றி அவர்கள் கொண்டுள்ள இருப்பிட சொத்துக்கான மதிப்பும் குறைந்து போகும் என்பதில் எந்தவித சந்தேகமும் இல்லை.

தொழிலாளர்களின் இவ்வாறான குடியிருப்புக்குப் பதிலாக மாற்று காணிகள் வழங்கப்பட்டு, அவர்கள் குடியமர்த்தப்பட்டால் அவர்களின் நிலை என்ன என்பது சிந்திக்கப்படவேண்டும். இவ்வாறான இடங்களில் தனிவீட்டுத்திட்டத்தை அமைத்தால் அங்குள்ள அனைவரையும் உள்வாங்க முடியுமா என்பது சிந்திக்கப்பட வேண்டிய விடயம் ?

கொழும்பு உள்ளிட்ட பல்வேறு நகரங்களில் வறிய மக்களுக்காக மாடி வீட்டுத் திட்டம் தற்பொழுதும் நடைமுறைப்படுத்தப்படுகிறது. இதேபோன்றே நடுத்தர வருமானத்தைக் கொண்டவர்களுக்கான மாடி வீட்டுத் திட்டங்களும் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன. இந்த மாடி வீடுகளில் வாழ்வோர் மரணம் மற்றும் இதர நிகழ்வுகளின் போது எவ்வாறு செயல்படுகின்றனர் என்பதை நாம் அறிவோம். இவ்வாறான நிகழ்வுகளுக்கு இந்த மாடிக் குடியிருப்பு பகுதிகளில் தனியான மண்டப வசதிகளும் செய்யப்பட்டுள்ளன. அதன் மூலமாக தமது தேவைகளை வசதிக்கேற்ப பூர்த்தி செய்து கொள்கின்றனர்.

பெருந்தோட்ட மக்களுக்கு மாடிக் குடியிருப்பு திட்டம் என்பதை விமர்சிப்பது இவ்வாறான நிலையில் எவ்வாறு பொருத்தமானது?

இலங்கையிலுள்ள இந்திய உயர்ஸ்தானிகர் சந்தோஷ் ஜா சமீபத்தில் ஊடக நிறுவனங்களின் ஆசிரியர்களுடனான சந்திப்பில் மலையக இந்திய வீடமைப்புத் திட்டம், மற்றும் வடக்கிலும் கிழக்கிலும் மேற்கொள்ளப்படவுள்ள அபிவிருத்தித் திட்டங்கள் பற்றியும் குறிப்பிட்டார்.இலங்கைக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையிலான வரலாற்று ரீதியிலான நல்லுறவை வலுப்படுத்தும் பொருட்டு இலங்கையில் இந்தியா

பல்வேறு அபிவிருத்தித் திட்டங்களுக்கு நிதியுதவியை வழங்கி வருவதாக இந்திய தூதுவர் இதன்போது சுட்டிக்காட்டினார்.

இதுவரையில் இலங்கையின் கடன் மறுசீரமைப்புக்கு உதவியது மட்டுமின்றி பெருந் தொகை நிதியை கடனாகவும் நன்கொடையாகவும் வழங்கியிருப்பதாகவும் இவர் குறிப்பிட்டார்.

இலங்கைக்கு வழங்கப்படும் இந்திய நிதியுதவியிலான வீடமைப்புத் திட்டங்களில் குறைபாடுகள் இருப்பதாக சிலர் தெரிவிப்பது குறித்தும் இந்த வீடுகளின் கட்டுமானப் பணிகள் எவ்வாறு கண்காணிக்கப்படுகின்றது என்றும் அவர் பதிலளித்தார். இலங்கை மற்றும் தூதரக அதிகாரிகளைக் கொண்ட குழுவினர் இவற்றைக் கண்காணிப்பதாக குறிப்பிட்டார். குறைபாடுகள் சுட்டிக்காட்டப்படுமாயின் அது குறித்து உரிய நடவடிக்கை மேற்கொள்ளப்படுமென்றும் அவர் தெரிவித்தார்.

இதேவேளை இலங்கையிலுள்ள பெருந்தோட்ட மக்களுக்கு அல்லது வடக்கு கிழக்கு பகுதியில் உள்ளவர்களுக்கு வீடமைப்பு தேவையிருப்பின் அது குறித்து உரிய முறையில் கோரிக்கை முன்வைக்கப்பட்டால் அதனை பரிசீலிக்கவும் இந்திய அரசாங்கம் தயாராக இருப்பதாகவும் பதிலளித்தார்.

1992 ஆம் ஆண்டு தோட்ட நிருவாகத்தை பொறுப்பேற்ற கம்பனிகள் பெருந்தோட்ட உற்பத்திகளை விஸ்தரிக்கவில்லை. அதுபோன்று தோட்டத்தில்; நிரந்தரமாக வேலைசெய்துவந்த தொழிலாளர்களின் எண்ணிக்கையையும் பலமடங்காக குறைத்துவிட்டனர். 1993 இல் 328,293பேர் நிரந்தரதொழிலாளர்களாக இருந்தநிலையில் இப்போது அந்த எண்ணிக்கை 109,000 பேராக குறைத்து விட்டது. இத்தொகை 66.76 வீதம் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இந்த விடயத்திலும் நாம் கவனம் செலுத்துவது முக்கியமாகும்.

சமகால தேசிய மக்கள் சக்தி அரசாங்கம் பொருளாதார ரீதியில் வீழ்ச்சிக்கண்டுள்ள துறைகளை மீளக்கட்டியெழுப்பி தேசிய பொருளாதாரத்தை ஊக்குவிக்கத் திட்டமிட்டுள்ளது. நாட்டின் பொருளாதாரத்தில் விசேடமாக ஏற்றுமதி வருமானத்தில் பெருந்தோட்டத்துறை தேயிலை வருமானம் முதலாவது இடத்தில் இடம்பெற்றிருந்தது. மூன்று தசாப்தங்களுக்கு முன்னர் காணப்பட்ட இந்த நிலையை எட்டுவதற்கு அரசாங்கம் நடவடிக்கை மேற்கொள்ளும். இந்த விடயத்தில் மத்திய மலைநாட்டிலுள்ள தேயிலைத் தோட்டங்களில் அரசாங்கம் கூடுதல் கவனம் செலுத்தும். அப்போது தொழிலாளர்களுக்கான காணி மற்றும் வீட்டுப்பிரச்சினைக்கு தீர்வு காண்பதில் சிக்கல் நிலை ஏற்படலாம். இதே பிரச்சினை ஏனைய முக்கிய தோட்டப்பகுதிகளிலும் ஏற்படாது என்று கூற முடியாது.

அரசாங்கம் காணிகளையும் வீடுகளையும் தொழிலாளர்களுக்கு வழங்க முனவந்தாலும் சில அரசாங்க அதிகாரிகள் இழுபறியை ஏற்படுத்துவது நீண்டகாலமாக நிலவிவரும் நடை முறையாக இருந்துவருகிறது.எனவே வீட்டுரிமை காணி உரிமை என்ற விடயங்களில் பெருந்தோட்ட மக்கள் கடந்த காலங்களில் இழந்த பிரஜாவுரிமையை எவ்வாறு மீண்டும் பெற்றுக்கொண்டார்கள் என்ற அனுபவங்களை கவனத்தில் கொண்டு செயல்படுவது காலத்தின் தேவையாகும்.