மாலை நேரம் ஆகிவிட்டதால் சுவாமி படத்திற்கு விளக்கேற்ற வேண்டும் என்று எண்ணிய தேவகி சுவாமிக்கு விளக்கேற்றி வணங்கிவிட்டு. கணவர் வரும் நேரம் என்பதால் தேநீர் தயாரிக்க நீரை கொதிக்க வைத்துவிட்டு, வாசலுக்கு வந்து கணவரின் வரவை எதிர்பார்த்து வெளியில் எட்டிப் பார்த்த போது, மாலை நேர வகுப்பு முடிந்து பாடசாலை மாணவர்கள் கதைத்து சிரித்துப் பேசிக் கொண்டு வீதியில் போய்க்கொண்டிருந்தார்கள். பக்கத்து வீட்டு முற்றத்தில் சிறு பிள்ளைகள் ஓடியாடி மகிழ்ச்சியாக விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். இதையெல்லாம் ஏக்கத்துடன் பர்த்துக் கொண்டிருந்து தேவகிக்கு மனதில் கவலையும் தாழ்வுச் சிக்கலும் தொற்றிக் கொண்டது. தான் திருமணம் முடித்து இத்தனை வருடங்கள் ஆகியும் தனக்கு ஒரு குழந்தை பிறக்கவில்லையே என்று எண்ணி பெருமூச்சு விட்டாள்.
அந்த குழந்தைகளை பார்த்து தன்னையே மறந்து நின்றவள், கணவன் ராஜாராம் அருகில் வந்து அழைத்த பின்னே சுயநினைவுக்கு வந்தாள். தன் மனைவியை திசை திருப்ப எண்ணி கையில் இருந்த பொதியை அவள் கையில் கொடுத்து ‘எனது நண்பர் ஒருவர் என்னை சந்திக்க வருவதாக கூறினார். அவர் வந்தாரா?, என்று சும்மா கேட்க தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்ட தேவகியும் இல்லையே, அப்படி யாரும் இங்க வரவில்லை. என்று கூறி, பொதியுடன் சமையலறைக்குள் புகுந்தாள். தேநீர் தயாரித்து தேநீரை கணவனிடம் நீட்டினாள். அதை கையில் வாங்கிக் கொண்டே கணபதி தன் மனைவியைப் பார்த்து’ தேவகி இப்படி உட்கார். உன்னிடம் ஒரு விஷயம் கதைக்க வேண்டும்.’ என்று கூறவும் தேவகியும் கணவர் என்ன சொல்லப்போகிறார் என்ற ஆர்வத்தில் அவர் அருகில் அமர்ந்தாள். ‘தேவகி எனது பழைய நண்பர் ஒருவர், இன்று எனது கடைக்கு வந்திருந்தார். அவரிடம் நமக்கு இன்னும் குழந்தைகள் இல்லை என விடயத்தை கூறினேன். அதைக் கேட்டு வருத்தப்பட்ட அவர், தனது வீட்டிற்கு அருகில் ஒரு சிங்கள நண்பர் இருப்பதாகவும், அவருக்கு அடுத்தடுத்து நான்கு பெண் குழந்தைகள் பிறந்ததாகவும் கூறினார். அவரால் குடும்ப சுமையை சுமக்க கஷ்டமாகவுள்ளதாம். அவர் தனது கடைசியாக பிறந்த பெண் குழந்தையை யாருக்காவது குழந்தை இல்லாதவர்களுக்கு தத்து கொடுக்க விரும்புகின்றாராம். எனது நண்பர் என்னைக் கேட்டார், அப்படி தத்து எடுக்கும் எண்ணம் ஏதும் உண்டா என்று, நான் உன்னிடம் கேட்டு விட்டு சொல்கிறேன் என்று கூறினேன். நீ என்ன சொல்ற உனக்கு விருப்பமா? இப்படியொரு விடயத்தை சற்றும் எதிர்பாராத தேவகி சற்று நேரம் ஒன்றும் கதைக்க முடியாமல் குழம்பி போனாள். ஆனாலும் தன் கணவன் தனது பதிலையே எதிர்பார்த்து தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த தேவகி சுதாகரித்துக் கொண்டு ‘அது இல்லங்க நமக்குனு ஒரு குழந்தை பிறந்தாதானே நல்லா இருக்கும். இது என்ன இருந்தாலும் வேறு யாரோடோ குழந்தை தானே”, என்று கூறிய மனைவியின் மனநிலையை உணர்ந்து கொண்ட ராஜாராம் அவளை மேலும் வற்றுபுறுத்தாது, சரி சரி அவசரமில்லை, நீ நல்லா யோசித்து சொல் என்று கூறி எழுந்து சென்று விட்டார்.
ஆனால் தேவகியோ மிகவும் குழம்பிப் போனாள், சரியானதொரு முடிவு எடுக்க முடியாமல் தத்தளித்தாள். குழந்தையில்லாத அவளுக்கு குழந்தையை தத்தெடுத்து வளர்க்கவும் ஆசையாக இருந்தது, சரி தனக்கு ஒரு குழந்தை பிறக்கும் வரை பொறுத்திருப்போம் எனவும் யோசித்தாள். ஆனால் ஒரு குழந்தையை தத்தெடுத்து வளர்த்தால், சொந்தமாக ஒரு குழந்தை பிறக்கும் என்று அவளிடம் பலர் சொல்ல கேட்டிருக்கிறாள். எனவே அன்று இரவு முழுவதும் நன்றாக யோசித்தாள் அந்த குழந்தையை தந்தெடுப்போம் என முடிவு செய்து, மறுநாள் காலையிலே கணவனிடம் குழந்தையை தத்தெடுப்பதற்கு சம்மதம் கூறினாள். அவரும் சந்தோஷமாக ஏற்று, அந்த சிங்கள பெற்றோரிடம் சென்று தங்களின் விருப்பத்தை கூறவும் அவர்களும் தங்களின் பிள்ளைக்கு ரொஷலின் நோனா என பெயர் வைத்துள்ளதாகவும் நீங்கள் உங்களுக்கு விருப்பமான தமிழ் பெயர் வைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்றும் கூறி சட்டப்படி எல்லா ஆவணங்களையும் பூர்த்தி செய்து தம் குழந்தையை ராஜாராம், தேவகி தம்பதிகளிடம் ஒப்படைத்தனர். இவர்கள் குழந்தையை பெற்றுக் கொண்டு வந்து வசந்தி என பெயரிட்டனர். ஆனால் என்ன ஆச்சரியம் வசந்திக்கு இரண்டு வயது ஆரம்பிக்கும் முன்பே தேவகி கர்ப்பம் தரித்து ஒரு பெண் குழந்தையை பெற்றெடுத்தாள். தனக்கு ஒரு குழந்தை இல்லையே என்ற குறையில்லாமல் இரு பெண் குழந்தைகளையும் வளர்த்தாள் தேவகி சந்தோஷமாக. ராஜாராமும் தனக்கென ஒரு பிள்ளை பிறந்ததை எண்ணி மிகவும் சந்தோஷப்பட்டார். இவ்வாறு சந்தோஷமாக வாழ்கையில் நாட்டில் ஏற்பட்ட பொருளாதார சிக்கலால், வியாபாரம் நஷ்டத்தில் ஓடத்தொடங்கியது. எவ்வளவு முயற்சி செய்தும் பழைய நிலைக்கு, வியாபாரத்தை கொண்டு வர முடியாமல் போனது. கடைக்கும் வாடகை செலுத்த முடியாமல் கடையை மூடும் நிலைக்கு வந்துவிட கடையை கொடுத்துவிட்டு. விட்டு வீட்டிருந்தே, கடலை, வடை, முறுக்கு என்று தயாரித்து கடைகளுக்கு போட்டு வந்தார். இருந்தும், திடீரென வியாபாரத்தில் ஏற்பட்ட நஷடம், இரண்டு பெண் பிள்ளைகள் வளர்க்கும் பொறுப்பு என்று யோசித்து கவலையுடன், பலவீனம் காரணமாக உடல் தளர்த்து அவர் நிரந்தர நோயாளியாகிவிடவே தேவகியே அந்த தொழிலை செய்ய தொடங்கினாள்.
இப்படி நாட்கள் செல்ல ராஜாராம் காலமாகிவிட தேவகியும், பிள்ளைகளும் தனித்த நின்றனர். ஆனாலும் தேவகி மனதை திடப்படுத்திக் கொண்டு மகள்மாரின் உதவியுடன் தொழிலை நடத்தினாள். அவர்கள் இருவரும் வளர்ந்து இப்போது, திருமண வயதை எட்டி நின்றனர். அதிலும் எடுத்து வளர்த்த மூத்த மகள் வசந்தி படிப்பில் அக்கறை கொள்ளாமல் தன்னை அலங்கரிப்பது, சினிமா படம், நாடகம் பார்ப்பது என்று ஆர்வம் காட்டினாள். வஸந்தி தன் நண்பிகளுடன் சேர்ந்து ஊரில் இருக்கும் சினிமா தியேட்டருக்கு படம் பார்க்க செல்வாள். இசை நிகழ்ச்சிகள் நடந்தாலும் சென்று விடுவாள். தாய் போக வேண்டாம் என்றாலும் கேட்க மாட்டாள். இப்படி தொடர்ந்தபோது, தியேட்டரில் டிக்கட் விநியோகிக்கும் ஒருவரோடு நட்பு ஏற்பட்டு பின் அதே காதலாகி, அவரையே முடிக்க வேண்டும் என ஒற்றைக்காலில் நின்று திருமணம் முடித்தாள். தேவகியும் தங்கள் குடும்பச் சூழலை நினைத்து சரி அவள் விருப்பப்படி திருமணம் முடித்து போகட்டும் என்று அதிகம் கண்டிக்காமல் எளிய முறையில் திருமணம் முடித்து வைத்தாள்.
காலம் யாருக்காகவும் காத்திராமல் விரைந்தோட, இரண்டாவது மகளும் திருமணம் முடித்து விட்டாள். மகள்மார்களுடன் இருந்த வேளையில் வசந்தியும் தன் கணவனுடன் வாடகை தனிக்குடித்தனம் போய் இரண்டு ஆண் பிள்ளைகளுடன் சந்தோஷமாக வாழ்க்கையை நடத்தி் கொண்டிருந்தாள். வாழ்க்கை சுமுகமாக போய்க் கொண்டிருந்த வேளையில், வஸந்தியின் கணவன் சிறிது சிறிதாக மதுவுக்கு அடிமையாகத் தொடங்கினான். படிப்படியாக அவன் மதுவுக்கு அடிமையானதும் குடும்ப செலவை சமாளிக்க வஸந்தி முன்பு தான் தன் வீட்டில் செய்த சிற்றுண்டிகளை தயாரித்து கொடுக்கும் தொழிலையும் செய்து மகன்களை பாடசாலைக்கும் அனுப்பி படிக்க வைக்க அனுப்பினாள். திடீரென ஒருநாள் வஸந்தியின் கணவனுக்கு மாரடைப்பு ஏற்பட்ட வைத்தியசாலையில் அனுமதிக்கப்பட்டு சிகிச்சை பலனின்றி உயிரிழந்தார். இதை சற்றும் எதிர்பாராத வசந்தி கலங்கி நின்றாள். தவித்து நின்ற வசந்தியைுயம் அவளது இரண்டு ஆண் பிள்ளைகளையும்தங்களுடன் வந்து தங்கும் படி அவளது தங்கை அழைத்தாள். ஆனால் அவளது தங்கையின் கணவருக்கு இவர்கள் தன் வீட்டில் தங்கியிருப்பது பெரும் சுமையாகப்பட்டது. அவர்களை அனுப்பி விடும்படி தன் மனைவியிடம் அவர் சண்டை பிடிக்க, ஒன்றும் செய்ய முடியாத நிலையில் வசந்தி தன் இரண்டு பிள்ளைகளுடன் வெளியேறி ஒரு சிறிய வாடகை வீட்டில் தங்கி பலகாரங்கள் செய்தும் வீடுகளில் வேலை செய்தும் வாழ்க்கையை நடத்தி வந்தாள். வறுமை வீட்டு சூழல் சரியாக அமையாததால் மகன்மார் இருவரும் படிப்பில் பின்தங்கியே இருந்தனர். எனவே இருவரும் படிப்பை இடை நடுவில் விட்டவிட்டு தொழிலுக்கு செல்லத் தொடங்கினர்.
வசந்தியும் இனி தனக்கு குடும்ப பாரம் கொஞ்சம் குறையும் என்று எண்ணி வீடுகளில் வேலை செய்து தன் தேவைகளை நிறைவேற்றிக் கொண்டாள். ஆனால் அவள் நினைத்தப்படி வாழ்க்கை சுலபமாக அமைவில்லை. இரண்டு மகன்மார்களும் தொழிலுக்கு ஒழுங்காக செல்லாமல் மீண்டும் தாயிடமே தங்கள் தேவைகளுக்காகப் பணம் கேட்டுக் கஷ்டப்படுத்தினார்கள். எனவே மிகவும் கஷ்டப்பட்டு, வீடுகளில் வேலை செய்து உழைத்த பணத்தை அவர்களிடமே கொடுக்க வேண்டிய நிலை உருவானது. வீடுகளில் கஷ்டப்பட்டு பகல் முழுக்க வேலை செய்து அவர்கள் தரும் உணவை உண்டு ஊழியமாக கிடைக்கும் பணத்தை பாச மிகுதியினால் பிள்ளைகள் இருவரும் கேட்கும் போதெல்லாம் எடுத்துக் கொடுத்தாள். அவளுக்கென்று ஒன்றுமே சேமித்து வைக்காமல், மகன்மார்கள் தன்னை கவனிப்பார்கள் என்று எண்ணி அவள் பணம் எல்லாவற்றையும் கொடுத்தாள்.
வஸந்திக்கு வயது போகப்போக வேலைப்பளு காரணமாக ஒழுங்கான ஊண் உறக்கமின்றி, வேலை செய்யவும் மிகவும் சிரமம்பட்டாள். ஆனால் மகன்கள் இருவரும் அதைப்பற்றி யோசிக்காமல் நினைத்த நேரம் வேலைக்கு போவது இல்லா விட்டால் நண்பர்களுடன் சுற்றுவது என்று கவலை இன்றி காலத்தை கழித்ததோடு அவர்கள் இருவரும் தாங்கள் விரும்பிய பெண்களை திருமணம் முடித்து, தனிக்குடித்தனம் நடத்தத் தொடங்கினார்.
அதுமட்டுமல்லாமல், அவர்களின் திருமணச் செலவுக்கு, வஸந்தி தனது காதில் போட்டிருந்த தங்கத்தோடு, அவள் சேமிப்பில், இருந்த கொஞ்சப் பணம் என எல்லாவற்றையும் கேட்டு வாங்கினார்கள், பிறகு தருகிறோம் என்று கூறி, வசந்திக்கு வயதும் போய் உடல் நலிவுற்றதால், அவளை யாரும் வேலைக்கு அழைக்கவும் தயங்கினர். எனவே, அவள் மகன்மார்கள் வீட்டில் தங்கலாம் என்று போனால், மகன்கள் இருவரும் அம்மாவை நீ பார் நான் பார் என்று பிரச்சினைப்பட்டனர். அத்தோடு, இரண்டு மகன்மாரும் அவளைத் தங்களுடன் வைத்திருக்க மறுத்தனர். அவள் எங்கு போவது என்று தெரியாமல் தனது உடைகளை எடுத்துக் கொண்டு ஒவ்வொரு சொந்தக்காரர் வீடாகத் தங்கினாள். அதுவும் நீடிக்காத நிலையில் அவள் உடுப்பு பையுடன் வீதிக்கு இறங்கும் நிலை உருவானது.
வயது போன காலத்தில் வஸந்தி இப்படி அல்லல் படுவதை கண்ட ஊர் மக்கள் இவள் அவளை வயோதிபர் இல்லத்தில் கொண்டு போய் விடுமாறு மகன்மாருக்கு ஆலோசனை கூறினர். அவர்களும் மிகவும் தொலைவில் ஒரு அநாதை இல்லத்தில் கொண்டு போய்விட்டு விட்டனர். அதன் பின் அவளை அவர்கள் கண்டு கொள்ளவே இல்லை.
சிங்கள பெற்றோருக்கு மகளாகப் பிறந்து ரொஷலின் நோனா என்று பெயர் சூட்டப்பட்டு தமிழ் பெற்றோர்களால் தத்தெடுக்கப்பட்டு விரும்பியவரை திருமணம் முடித்து வாழ்ந்த வசந்தி கல் நெஞ்சம் கொண்ட மகன்மார்களால் இறுதியில் அநாதை இல்லத்தில் விடப்பட்டு, வயது முதிர்ச்சி, மகன்மார்களின் உதாசீனம் நோய் காரணமாக இறுதியில் ஒரு அநாதையாகவே இறந்து போனாள்.
பலாங்கொடை வேணி
